Chique-Groot-Laat

Mijn vorige verslag eindigde met het hapje eten en drankje doen in de buurt van mijn hostel, het ging echter wat anders dan gepland. Inderdaad, een hapje gedaan bij een super Indonesisch restaurantje, met een grote plastic luifel en felle tl-buizen aan houten balken bevestigd. Lekker nasi goreng gegeten!
Na dit avontuurtje naar het plaatselijke restaurantje besloten we nog eventjes rond te lopen in de Cikini buurt, en een echt Hollands plakje cake uit de 'Holland Bakery' besloten we nog een potje te poolen in het hostel en daarna de jetlag uit te gaan slapen. We gingen inderdaad terug naar het hostel maar van de jetlag uitslapen was weinig sprake. Toen we in het hostel aankwamen hoorden we keihard muziek van de rooftop komen, er was blijkbaar een verjaardagspartijtje aan de gang van een van de gasten. Enfin, een paar Bintang's(letterlijk: ster, maar is het bekendste merk bier in Indonesie) later besloot ik toch maar naar bed te gaan, Mart en Daan bleven nog even (lees: 4 uur) hangen.

De volgende ochtend om half 9 opgestaan om zo veel mogelijk van de stad te kunnen zien. Douchen, ontbijten, tandenpoetsen en gaan met die banaan. Als eerst wilden we een bezoek brengen aan de wijk Kota, het oude centrum van de stad waar onder andere het stadhuis en de een van de oude vestigingen van de VOC, het Batavia Marina gebouw, te vinden zijn.
Als eerste liepen we een stuk door de stad heen maar wisten bij God niet waar we moesten wezen voor een toffe ervaring dus liepen we op het grote plein een random museum binnen. Dit museum ging vooral over poppen die gemaakt werden op de verschillende Indonesische eilanden, niet bijster interessant maar leuk om een half uurtje in rond te lopen.
In het museum zagen we behalve poppen van kinderen ook echte kinderen, dit waren kinderen die Engels leerden op school en een interview met een niet-Indonesier moesten afleggen en filmen. Aangezien wij drieen ongeveer de enige Europeanen waren in een straal van 10km stormden alle kinderen op me af en stonden Daan, Mart en ik dus gewoon ruim drie kwartier dezelfde vragen te beantwoorden. Alleen het feit dat dit zulke onschuldige kindertjes waren die voor een vrijwel onmogelijk schoolproject wat vragen aan ons wilden stellen hield ons op de plek zonder schreeuwend weg te rennen. Oh ja, ondertussen stond het hele centrale plein van Jakarta als collectief aan te staren, niet heel prettig.

Na deze ervaring gingen we op weg naar, wat aangegeven stond als oude VOC schepen, de haven. Wij dachten dus inderdaad dat hier oude VOC schepen te vinden waren, maar dit bleken helaas verroeste vissersboten in een ontzettend vieze rivier. Hiernaast stond een flinke feesttent opgebouwd die op een zeer nette, haast elitaire manier was ingericht met slingers, gouden strikken en flinke tv-schermen. Ook liep er een cameraman rond die ons als blanke mannen een stuk interessanter vond dan de hele ceremonie.. Hij was daar trouwens niet de enige in, de rest van de bezoekers aan de ceremonie staarde ons ook schaapachtig aan voor de tijd dat we daar zaten.
Na even uitgerust te hebben met een flesje water in de hand gingen we verder naar de Batavia Marina mansion, het is een enorm gebouw dat vroeger van de VOC was en dus zeer chique vormgegeven met veel toeters en bellen. Ook van binnen was alles mooi, chique en naar Indonesische standaarden duur (lees: 10 euro de man voor een goed bord eten, drinken en een paar potjes poolen).

We hoorden van de barman dat Ancol ook een mooi park was waar veel te doen was. Dit viel wat tegen, het was gewoon een dagje uit voor Indonesischer waar wij even in een uurtje doorheen liepen.
By the way, ondertussen staat ons fotogemiddelde al te hoog voor worden en staan we al met honderden Indonesische kinderen, mannen en vrouwen op de foto.
We besluiten om richting Gambir te gaan, het bedrijfscentrum van Jakarta waar blijkbaar veel te zien is. We lopen wat rond door de wijk, gaan een kerk in om daar een paar minuutjes bij de zondagsmis te staan. We liepen verder en kwamen een voetbalveld tegen, natuurlijk, 3 voetballers die langs een voetbalveld lopen moeten natuurlijk even een kijkje nemen bij de wedstrijden die er gespeeld worden. De grasmat, of nouja grasmat, zandmat met een paar ferme pollen gras ertussen was dus niet om over naar huis te schrijven. We wilden een potje meespelen maar het waren officiele wedstrijden waar we niet tussen konden komen.
Dan maar verder naar een grote toren die we vanaf de verte konden zien. We wisten dat ergens in Jakarta de grootste moskee in Zuidoost-Azie stond, we liepen er recht op af. Ik zeg niet vaak u tegen een gebouw, maar dit was toch echt om u tegen te zeggen. Een unit van een moskee doemde op uit de verte. Mart en ik gingen naar binnen, om uiteindelijk een rondleiding te krijgen van een guard die daar op toeristen zat te wachten. We liepen de gebedszaal in en het overweldigde me, we hoorden dat er in totaal zo'n 200.000 bezoekers tegelijk in konden en dat het na de moskeeen van Mekka, Medina en Casablanca de grootste moskee ter wereld was, ik geloofde het gelijk.
Nog snel even langs een van de grootste shopping malls van Jakarta om een set boxjes te halen en onze ogen uit te kijken van de immensiteit van het gebouw.

Terug naar het hostel met de zoveelste taxi, en de zoveelste fotosessie achter de rug. Even een paar uurtjes chillen, wat poolen en nog meer chillen. We besloten het nachtleven van Jakarta te gaan ontdekken, samen met Jonas en Jasper, twee andere kerels uit het hostel. We pakten een taxi en gingen naar een club, deze was echter dicht zoals, zo bleek, vrijwel alle clubs in Jakarta op zondagavond.
Maar goed, details daargelaten, het is nu precies 5:24 in de nacht als ik dit schrijf. We hebben gelachen, gedanst, gedronken met zijn vijven. Morgen gaan we eindelijk op weg naar Sukabumi, Cikananga Wildlife Center voor onze 4 weken vrijwilligerswerk. Het wordt een korte nacht, maar het was het compleet waard!

Slaap lekker voor alle mensen daar in Nederland, als het goed is is het nu 23:24 in NL, dus een fijne nacht!

Het gaat lekker!v